روش جنوبی در لهجة عراقی: تاریخچه و دگرگونی

در زبان عربی، قبل از نزول قرآن کریم، لهجه های متعددی از جمله لهجه های قریش، ربیعه، هوازن، قیس، ضبّه و بهراء وجود داشته است. به طور کلی، لهجه های پیشین را به دو دسته می توان تقسیم کرد: لهجه تمیمی یا دسته شرقی، و لهجه حجازی یا دسته غربی که هر یک از آنها دارای ویژگی های خاص خودند. لهجه عراقی با لهجه تمیم مشترکات زیادی دارد اما این لهجه در قرن های اخیر تأثیرات زیادی از زبان های ترکی، فارسی و انگلیسی پذیرفته و واژه های زیادی با ریشه های ترکی، فارسی و انگلیسی در آن دیده می شود. ما، در لهجه عراقی، سه روش شمالی و وسط و جنوبی را می توانیم ببینیم که این مقاله روش اخیر را از لحاظ ویژگی های صوتی یا زبان شناسی (آواهای تشکیل دهنده واژه ها و تغیراتی که در این زمینه رخ داده است) و ویژگی های صرفی (تغییرات ساختاری یا شکلی در برخی از واژه ها اعم از اسم یا فعل یا حرف) و ویژگی های نحوی (ترکیب ها، عبارت ها وجمله ها و رابطه واژه ها با همدیگر) مورد بحث و بررسی قرار می دهد. لهجه عراقی، همانند دیگر لهجه ها در جهان، دارای تنوّع مکانی است؛ بدین معنی که روش تلفّظ آن طبق جاهای سکونت افراد متفاوت است.